Мусаллам аст, ки таваллуди кӯдак барои ҳар оила ва авлод аз ҳодисаҳои хурсандибахш аст. Ба ин муносибат ҳар гуна расму оин ва таомулҳо ба ҷо оварда мешаванд. Дар бораи таваллуди кӯдак ва марҳилаҳои минбаъдаи рӯзгори вай дар навоҳии алоҳидаи Кӯҳистони Бадахшон ҳамчунин Дарвозу Раштон ва бархе аз манотиқи дигари Тоҷикистон чанд маълумоту мақолаҳои А.А.Бобринской, И.И. Зарубин, О.А. Сухарова, А.Л. Троиғкая, М.С. Андреев аз нигоҳи мардумшиносӣ таълиф ёфтаанд.

Ин матлаб, ки академик Бобоҷон Ғафуров (1908-1977) ба сифати чеҳраи дурахшону мондагори миллат ба забону адабиёт ва таъриху фарҳанги мо муҳаббати фаровон дошт, ҳеч ҷойи гумону шубҳа надорад.

Раҷаб Амонов тамоми умри пурбаракати худро баҳри гирд овардан, нашр намудан, баррасӣ кардани фолклори тоҷикон ва ҳамчунин навиштани асарҳои адабӣ ва публитсистӣ сарф кардааст. Устод ин роҳи пурмасъулро чи гуна тай намудааст? Амонов соли 1923 дар шаҳри Ӯротеппа (ҳоло Истаравшан), дар хонаводаи мӯзадӯз чашм ба дунё кушода, хеле зуд аз падар маҳрум шуд ва дар парвариши модарбузург монд.

Забони ҳар қавму миллат бидуни шак ойинаи рӯзгори гузаштаву имрӯзаи ҳамон қавму миллат аст, ки дар худ таъриху фарҳанг, донишу хирад ва тафаккуру андешаи онро инъикос мекунад. Аз ин ҷост, ки дар ойинаи ҳақиқатнамои забони модарии мо таърихи пурифтихор, фарҳанги оламгир ва донишу хиради азалии мардуми мо бо ҳама шукӯҳу шаҳомат ва қудрату азамати худ дар қолаби назму наср мунъакис гардидааст.