Шуҳрати шоирии Абуабдуллоҳ Ҷаъфар ибни Муҳаммад Рӯдакӣ (860-941) бартари шоирони Арабу Аҷам, ифтихори шоирони ҷаҳон, соҳибқирони шоирӣ, Одамушшуаро, рӯзгору осори ӯ, ҳунару хислату сифоти ӯ шуруъ аз замони худи ӯ дар тазкираву ашъори адабиёти беш аз ҳазорсолаи мо омӯхта, таърифу тавсиф шудааст. То имрӯз шуълаи оташи муҳаббати ихлосмандону алоқамандони шеъри Устод Рӯдакӣ фурӯзон аст, аз ҷумла машъалбардорони рӯдакишиносӣ дар Тоҷикистон дар масири қадимии сунани шинохту таҳқиқи Рӯдакӣ гомҳои устуворе мениҳанд.

Аз устод Абуабдуллоҳи Рӯдакӣ ду қасидаи комил то замони мо расидааст, ки яке «Қасидаи пирӣ» ва дигаре «Модари май» ном дорад. Устод Муҳаммадҳусайни Шаҳрёр дар пайравии «Қасидаи пирӣ»-и Одамушшуаро Рӯдакӣ қасидае дорад бо номи «Рӯдакӣ», ки дар он муҳаббати самимии худро ба Устоди шоирон ва шеъру адаби форсӣ баён кардааст. Агарчи қасидаҳои мавриди баррасии мо дар вазнҳои гуногун (аввалӣ дар баҳри муҷтас ва дувумӣ дар баҳри хафиф) суруда шудаанд, қофияву радифи ягона доранд, қофия «-он» ва радиф «буд».

Қасидаи устод Рӯдакӣ 34 байт дорад ва бо байти зер оғоз мешавад: