Достони “Чароғи абадӣ” дар соли 1956 таълиф гардида дар он симои асосгузори адабиёти муосири тоҷик устод Садриддин Айнӣ ба тасвир кашида шудааст. Дар меҳвари достони мазкур ду лаҳзаи муҳимми зиндагӣ; интизории таваллуди фарзанд ва интизори дидори шахсияти азизу муътабар қарор дошта, шоир ба таври намодин ин ду лаҳзаро ба таври мувозӣ ва ҳунармандона инъикос менамояд.

Дар ганҷинаи пурғановати забони модарии мо чун гавҳари хушоб ва дурри ҷаҳонтоб вожаҳои асилу сараи ба истилоҳ «аҳуроӣ» маҳфузанд, ки реша дар умқи таърих дошта, ба суннат ва расму ойинҳои қадими мардуми мо иртиботи қавӣ доранд ва гузаштаи дури пурифтихори моро ба имрӯз ва имрӯзи моро ба фардои дурахшони он пайванд медиҳанд. Меҳргон ҳам аз чунин вожаҳост.

«Воқеан, Меҳргон яке аз куҳантарин ҷашнҳои мардуми ориёинажод буда, гузаштагонамон онро ҳамчун ситоишу ниёиши Меҳр ё Митро ва рамзи аҳду паймон ва дӯстиву муҳаббати оинни меҳрпарастӣ таъбир кардаанд».

Эмомалӣ Раҳмон

Директори Институти забон ва адабиёти

ба номи Абуабдуллоҳ Рӯдакии АМИТ., д.и.ф., профессор

Шарифзода Фарангис Худоӣ

Малико, ҷашни Меҳргон омад!