РӮДАКӢ – СОҲИБҚИРОНИ ШОИРӢ

Шуҳрати шоирии Абуабдуллоҳ Ҷаъфар ибни Муҳаммад Рӯдакӣ (860-941) ва рӯзгору осори ӯ, ҳунару хислату сифоти ӯ дар тазкираву ашъори адабиёти беш аз ҳазорсолаи мо таърифу тавсиф шудааст.

Мусаллам аст, ки нақши Рӯдакӣ дар густариш ва ташаккули забони тоҷикӣ хеле муҳим арзёбӣ мешавад. Бо ташаббус ва ибтикори чунин шоирону нависандагон буд, ки забони тоҷикӣ сайқал ёфта, тарзи ифодаи вожаву истилоҳоти осори онҳо то ба ҳол ба тағйироти ҷиддӣ рӯ ба рӯ нагардидаанд, ба истиснои баъзе калимаҳои куҳан ва арабии мушкилбаён.

Фарҳангнигорӣ дар таърихи забони тоҷикӣ собиқаи дерина ва намунаҳои барҷаста дорад. Фарҳангу луғатномаҳои фаровон, ки луғатшиносон ва фарҳангнигорони машҳур дар давраҳои гуногун таҳия ва таълиф кардаанд, ганҷинаи бебаҳои вожагони забони тоҷикӣ маҳсуб гардида, то имрӯз қолаб ва шаклу гунаҳои мухталифи калимасозӣ ва истилоҳофаринии забон аз рӯйи онҳо омӯхта мешавад.

Ҷаҳон ҳамеша чу чашмест, гирдгардон аст,

Ҳамеша то бувад, ойин-ш гирдгардон буд.