Душанбешаҳр сарзамини манзараҳои ҳамешасабз, диёри ҷавонмардони ватандӯсту худшинос, макони ҳаёти осоишта ва гулшани илму ирфон мебошад, ки рӯз аз рӯз зеботару ҷавонтар гашта истодааст. Агар ба таърихи ташаккул ва инкишофи ин шаҳри зебоманзар чашм дӯзем, дарк хоҳем кард, ки дар масири гузашти солҳо, роҳҳои гуногуни инкишоф, иттифоқи миллӣ ва ҷамъиятиро пушти сар кардааст, ки ҳар якеро дар саҳифаҳои таърих метавон бо ҳарфҳои заррин сабт кард.

Дар охири солҳои 30-юм ва ибтидои солҳои 40-уми асри XX оид ба забони тоҷикӣ, дастур, имло ва истилоҳоти он як силсила қарорҳо қабул ва дар асоси он ба низоми дастурӣ, имло ва истилоҳоти он тағйиротҳое, ворид гардид, ки боиси баҳси доманадори пажуҳишгарон дар ин давра гардид.

Ҳамкорӣ бо СММ барои кишвари мо авлавият буда, пешниҳодоти Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон оид ба обу энергетика, мубориза бар зидди терроризм, экстремизм ва қочоқи маводи мухаддир, рушди ҳамкориҳои минтақавӣ, ҳаллу фасли муқовимати шаҳрвандӣ аз тариқи гуфтушунид ва ғайра, ки аз минбари он иброз шуда буд, мавриди ҳамовозии ҷомеаи ҷаҳонӣ қарор гирифт. Дар навбати худ, СММ ба фаъолият ва масъалагузориҳои муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон баҳои баланд дода, ба кишвари мо таваҷҷуҳи хоса дорад.