«Ба шарофати соҳибистиқлолӣ ва оғози бунёди давлатдории миллӣ мо кӯшиш кардем, ки дар асоси сарчашмаҳои илмиву таърихӣ ин ҷашни аҷдодии худро эҳё намоем, то мардуми куҳанбунёди тоҷик дар баробари дигар ҷашну ойинҳои таърихӣ аз мавҷудияти Тиргон ҳамчун ҷашни обу рӯшноӣ бохабар бошанд ва ба гузаштаи пурифтихори хеш арҷ гузоранд»

Эмомалӣ Раҳмон

Дар таърихи соҳибистиқлолии тоҷикон рӯзи 27 июни соли 1997 ҳамчун рӯзи сарнавиштсоз ва расидан ба ваҳдати миллию ягонагии мардуми кишвар бо ҳарфҳои заррин сабт гашта, ҳар сол он дар саросари кишвар бо тантанаҳои хоса ва баргузории чорабиниҳои зиёди давлатӣ таҷлил мегардад. Зеро маҳз дар ҳамин рӯзи таърихӣ бархурдҳои мусаллаҳона ва нофаҳмиҳои сиёсии байни тоҷикон хотима ёфта, ба сулҳи саросарӣ дар тамоми кишвар роҳи васеъ кушода шуд.

Замони зиндагӣ ва фаъолияти адабии Ҳофиз ба даврае рост меояд,ки Эрону Осиёи Марказӣ акнун аз ҳамлаи хонумонсузи муғул раҳида, як марҳилаи эҳёи фарҳангу адаб дар ин сарзамин оғоз гардида буд. Ин давра, ки ҳафтод сол бештар идома дошт, дар рушди забони тоҷикӣ нақши бузурге дорад.