Устодурраис Абурайҳони Берунӣ (973-1048) аз бузургтарин донишмандони миллии мо барои ҳамаи давру замонҳост. Бо камоли итминону ифтихор метавон гуфт, ки дар таърихи илму фарҳанги мо тарҳи масъалаи ҳувияти миллӣ ва худшиносию худогоҳии эронию ориёӣ ба номи ӯ бастагӣ дорад.

Чун анъана Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар поёни сол доир ба самтҳои сиёсати дохилӣ ва хориҷии кишвари азизамон паёми худро иброз медоранд ва моро ба сӯйи фардои неку рушан роҳнамоӣ мекунанд ва ба қавли Иқболи Лоҳурӣ “ҳар имрӯзи ту аз фардо паём аст”.

Аз шоирони форсизабон дар девони Носири Хусрави Қубодиёнӣ (1004-1088) аз ду маликушшуаро, яке сарҳалқаи шоирони дарбори Ғазнавӣ Унсурии Балхӣ (970/980-1039) чор бор, дигаре ба сарвари шоирони Наср ибни Аҳмади Сомонӣ Абуабдуллоҳи Рӯдакӣ (858-941) ду бор ёд шудааст ва аз шоири ҳамоину ҳамақидаи худ - Кисоии Марвазӣ (17.03.953 -1000) даҳ бор дар байтҳои охири қасидаҳо аз сифатҳои ин шоири ҳамаҳди Рӯдакӣ сухан рафтааст, ки баррасии ин қайду сабтҳои шоирона аз чанд ҷиҳат ҳоизи аҳаммият ва пеш аз ҳама барои шинох